Το βουβό τούνελ και οι μικρές δόσεις χαράς μέσα σε αυτό.

Το ταξίδι στο μακρινό φως σιγοτραγουδώντας 

την θλίψη σ' αυτό το τέλος.Υπάρχει παραπέρα δρόμος; 

Και αν ναι, γιατί να τον ακολουθήσουμε; Θα είναι καλύτερα;

Θα βγούμε απ' το αδιέξοδο; Η πραγματικότητα πονάει και είναι απαίσια.

Κοιτάζοντας τριγύρω σου, το μόνο πράγμα που διακρίνεις καθημερινά είναι η 

θλίψη στα πρόσωπα των ανθρώπων.Παγωμένα χαμόγελα δίχως να δείχνουν 

την πραγματική τους όψη.

Υπάρχουν όμως και στιγμές στην ζωή μας που είναι κάποια μικροπράγματα που μπορεί να μας κάνουν πολύ χαρούμενους,όπως το χαμόγελο ενός σημαντικού μας προσώπου, ένα βλέμμα και κυρίως μια αγκαλιά .. δάκρυα χαράς,μια βόλτα στα ξένα στενάκια της Αθήνας, μια συζήτηση,ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό...

Όπως και να 'χει η ζωή μας περιτριγυρίζεται από καλά και κακά,από χαρούμενα και μη, γεγονότα.

Πρέπει να ζούμε μέσα σ΄αυτά διότι χωρίς αυτά θα ήμασταν άδειοι.Και να ζούμε δίχως να αποδεχόμαστε αυτά τα οποία συμβαίνουν .. ; Ένα είδος άρνησης, την οποία αργά ή γρήγορα θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και να αποφασίσουμε ...την χαστουκίζουμε κατάμουτρα ή εγκαταλείπουμε για ακόμη μια φορά;

Ο κόσμος σου κ' ο κόσμος μου.

Δυο διαφορετικές διαδρομές,δυο διαφορετικά μονοπάτια,δυο διαφορετικά συναισθήματα,
βουλιαγμένα στο ποτάμι των δακρύων και ξεχασμένα από την αρχική τους έλξη.
Άμα δυο διαφορετικοί κόσμοι ενωθούν, τότε οι συνέπειες μπορεί να' ναι καταστροφικές.
Δυο σώματα με αρνητικό φορτίο που απωθούνται μεταξύ τους.
Θα ζήσω στον δικό μου και θα ζήσεις στον δικό σου,διότι η σύγκρουση μας απέφερε συντρίμμια.