όταν παύεις να υπάρχεις.

Πώς γίνεται να εγκαταλείπεις την μάχη που εσύ ο ίδιος ξεκινάς;
Πώς γίνεται να πετάς την πετσέτα και να λες "τέλος";
Ο κόσμος μίκρυνε, πάγωσε και έκλεισε τα φτερά του.
Και 'γω έπεσα.
Πράγματα που δεν περίμενα.Αλυσίδες στον λαιμό μου.
Ξανασηκώθηκα όμως.
Βότσαλο στην θάλασσα που πετώ με οργή!
Πώς άλλαξαν έτσι οι ρόλοι;
Ήσουν τριαντάφυλλο μέχρι σήμερα και ξαφνικά μαράθηκες και
έμειναν μόνο τα αγκάθια σου.
Μόνο δημιούργημα σου η απέχθεια μου προς το πρόσωπο σου.

Ήσουν μια απλή στάση που με έμαθε πολλά.
Απλά μια φωτογραφία που δεν ξέρω καν αν θα γίνεις ποτέ
μια ανάμνηση καλή ..Ήσουν κάποτε .. αλλά τα ισοπέδωσες ΟΛΑ.
Αισθήματα, όμορφες αναμνήσεις μέχρι και αντικείμενα που σε θύμιζαν.
Και νιώθω αρκετά καλά πλέον.
Στην πραγματικότητα είναι ανακούφιση να μην υπάρχεις πια.     :)

The Cranberries Experience Live in Athens 2010

Mπορεί να γράφω μετά από πολύ καιρό γι'αυτή την συναυλία,αλλά συγχωρέστε με πήγα διακοπές. Αρχικά θέλω να πω ότι οι Cranberries είχαν επισκεφτεί ξανά την Ελλάδα ,αν δεν κάνω λάθος το 2000,
αλλά δυστυχώς ήμουνα μόλις 10 ετών και που να τρέχω σε συναυλίες.Θέλω να τονίσω όμως ότι αυτό ήταν το πρώτο συγκρότημα που άκουσα ever περίπου στα 8 με 9 μου χρόνια.                

Και το θέμα έχει ως εξής, το Θέατρο Βράχων πήχτρα, κατά τις 8 και κάτι έκαναν το ξεκίνημα τους οι ROSEBLEED,μια εξαιρετική μπάντα από την Αθήνα με αγγλικό στοίχο που έκαναν μεγάλη επιτυχία με τα κομμάτια τους "Until Next Time" και "I Want To Have It All", όπου μας προθερμάνανε για το μετά.Aν και το κοινό δίπλα μου δεν είχε την ίδια γνώμη μαζί μου ,εγώ τους απόλαυσα!!!!!!

Τα φώτα άρχισαν να τρεμοσβήνουν και η μουσική να ξεκινάει.Η Dolores έκανε την εμφάνιση της με το "Analyse",το κοινό παραλυρεί και η βραδιά ξεκινάει πολύ δυναμικά.Στην συνέχεια ακολούθησαν όλες οι μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος και όχι μόνο!!! Κομμάτια όπως "Animal Instict", "When You're Gone", "Linger" (και η τρίχα μου κάγκελο), "Just My Imagination", "Ode To My Family", "Promises", "Zombie", "Ridiculous Thoughts" (απ'τα πολύ πολύ αγαπημένα μου), "Τime Is Ticking Out", "Salvation", "Free To Decide" και "Dreams".

Πολλά κομμάτια που δεν περιμέναμε να ακούσουμε όπως "How", "Dreaming My Dreams", "Wanted", "Shattered", "Still Can't" και "Desperate Andy".Επίσης η μαγευτική Dolores O' Riordan ερμήνευσε ένα κομμάτι ,από το δεύτερο προσωπικό σόλο άλμπουμ της, "Switch Off The Moment" .Εγώ πραγματικά περίμενα και ήθελα πολύ να ακούσω το γνωστό σε όλους μας "Ordinary Day".

Το κοινό πολύ θερμό ,ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε όλη την ώρα αυτής της μοναδικής συναυλίας.H Dolores έβγαλε όλη την ενέργεια της πάνω στην σκηνή μαζί με τα πολύ ξεχωριστά επιφωνήματα/φωνητικά της!!Μας ευχαρίστησε και έκλεισε την βραδιά με το "Dreams". 

Aπλά ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω πάει μέχρι τώρα και δεν νομίζω να υπάρχει άλλο συγκρότημα σαν αυτό ποτέ ξανά!!Έχουν αφήσει ιστορία έτσι και αλλιώς οι Ιρλανδοί Cranberries εδώ και 20 χρόνια.Και ας ελπίσουμε πως του χρόνου θα τους ξαναδούμε κοντά μας και με καινούριο υλικό μετά από τόσα χρόνια :D 

Αυτά από εμένα, μπορείτε να δείτε κάποια από τα videakia που έχω ανεβάσει στο κανάλι μου στο youtube από Cranberries αλλά και Rosebleed.thnx.bb

http://www.youtube.com/user/ErricTube0908

Άνθρωποι μόνοι

          Είναι στιγμές στην ζωή μας που νιώθουμε μόνοι ,ενώ μπορεί να μην μας λείπει τίποτα.Βασικά 

είτε με φίλους, είτε όταν είμαστε σπίτι να κάνουμε παρέα με τον εαυτό μας,υπάρχει ένα κενό που μας ποτίζει από πάνω μέχρι κάτω.Πρόσωπα που προσπαθούν να μας κάνουν να γελάσουμε και τα καταφέρνουν.Όμως το γέλιο αυτό αν δεν είναι ψεύτικο, είναι γέλιο με χρονοδιακόπτη του ενός λεπτού.

          Μήπως αυτό λέγεται κατάθλιψη ; πίκρα ; παράπονο ; βαρεμάρα ;Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.

Πάντως όλοι έχουμε περάσει μια τέτοια φάση στην ζωή μας δίχως λόγο και αιτία.Και είναι δύσκολο να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το ΕΓΩ σου.

          Η μοναξία είναι το χειρότερο πράγμα, προσωπικά ενώ δεν γουστάρω, μερικές φορές μου αρέσει να περνάω ώρες με τον εαυτό μου κι ας είμαι πολύ καλά ψυχολογικά.Πώς γίναμε άνθρωποι μόνοι όμως; Ίσως μας τελείωσε η εμπιστοσύνη και δεν μπορούμε να ανοιχτούμε πλέον, να αγκαλιάσουμε τον άλλον - και στον φιλικό και στον ερωτικό τομέα - . 

          Ίσως να έχουμε φάει πολλά σκατά από όλους και να μας τελείωσε το κωλόχαρτο.Επίσης κάποιες φορές προτιμάμε να μην ερωτευτούμε, κάνουμε πίσω γιατί φοβόμαστε.Πιστεύω όμως ότι μπορεί να γεννηθήκαμε μόνοι αλλά δεν θα πεθάνουμε και μόνοι.Για όλους κάπου υπάρχει ένας άνθρωπος που νοιάζεται και μας αγαπά,είτε είναι φίλος,ταίρι ή μέλος της οικογένειας.

Ο έρωτας και τα βέλη του

         Τι πιο όμορφο πράγμα απ'το να ερωτευτεί κανείς; Ένα υπέροχο συναίσθημα που συμβαίνει σε όλους μας.Ο έρωτας είναι ένα τσίμπημα στην καρδιά,ένα μικρό έμφραγμα,αυτές οι πεταλούδες στο στομάχι ,που λέμε.Συνήθως είναι κεραυνοβόλος (με την πρώτη ματιά) ,έρχεται και σου εκσφενδονίζει τα βέλη του χωρίς να σε "ρωτήσει", χωρίς να το περιμένεις.

          Βέβαια, ο έρωτας , μπορεί να σε πληγώσει πολύ παραπάνω από μια σχέση , διότι όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση και από τις δύο πλευρές τότε ένας είναι αυτός που γκρεμοτσακίζεται..Αυτός είναι και ο ανεκπλήρωτος έρωτας ή αλλιώς ο μονόπλευρος έρωτας που πραγματικά πιστεύω πως είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον έρωτα ,να ζείς και να αναπνέεις για χάρη του άλλου και να μην υπάρχει ελπίδα καμία.
          Δεν θα αναφερθώ στο ότι πάντα ερωτευόμαστε λάθους ανθρώπους ,όπως υποστηρίζουν μερικοί  λόγω συμβάντων λογικά,γιατί είμαι κατά αυτής της άποψης.Ερωτεύομαι πολύ σπάνια αλλά πάντα αληθινά.Ο έρωτας είναι κάτι τόσο όμορφο που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα και αγαπάς όλοοοοο τον κόσμο.Σαν να ανοίγεις την κουζίνα και αντί να βλέπεις πατάτες φούρνου, βλέπεις ένα ολόκληρο ταψί παστίτσιο (χαχαχαχαχαχα).
          Για πολλούς ο έρωτας είναι μια σχέση ,το σέξ ή και ενα αντικείμενο. -σωστοοοοοό-
Αλλά ο έρωτας δεν είναι η επαφή δύο σωμάτων,δηλαδή η σεξουαλική επαφή αλλά η ένωση δύο ψυχών.
Άλλωστε ,άλλο πάθος και άλλο έρωτας.Μερικοί  μπερδεύονται με αυτά τα δύο , γι΄ αυτό και μπερδεύουν την κάλτσα με το προφυλακτικό.
          Η αλήθεια είναι πως χωρίς έρωτα δεν μπορούμε να ζήσουμε,νιώθουμε κενοί και άδειοι !!
Ένα δωμάτιο σκοτεινό και σιωπηλό.Αξίζει να ερωτεύτεις πραγματικά.

" Κρίση Πανικού "

         Πολλές φορές στην ζωή μας αναρωτιόμαστε για την τροπή που θα πάρει.Μερικές φορές την διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι και άλλες φορές απλά πέρνουν αποφάσεις  δεύτεροι για μας.
         Αρχικά, αυτό συμβαίνει στην ηλικία των 17 χρόνων μας ,για παράδειγμα ,που οι γονείς μας, μας λέγανε "Πρέπει να σπουδάσεις,να γίνεις κάτι στην ζωή σου για να μην έχεις την τύχη την δικιά μας - βέβαια τότε τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα (αλλά who cares?) - και καταλήξεις στους δρόμους. Έμεις όμως είμαστε σε φάση "ναι μαμά/μπαμπά ό,τι πεις".
         Σε δεύτερη φάση ,και μετά την ηλικία των 17, πρέπει να πάρουμε αποφάσεις μόνοι μας και να διαμορφώσουμε την ζωή μας έτσι όπως μας αρέσει.Δεν το κάνουμε όμως ,διότι δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε.Γι' αυτό πολλές φορές ζητάμε την συμβουλή από κάποιον-α φίλο-η μας ή τον-ην σύντροφο μας.Το χειρότερο είναι το κορίτσι/αγόρι σου να σου λέει πως βλέπει την άποψη της/του αλλά να σου επιβάλλει και τι να κάνεις,αλλά δεν θα ανοίξω το θέμα <<καταπίεση μιας σχέσης>> γιατί δεν θα τελειώσω ούτε αύριο.
         Εμένα μ'αρέσει να παίρνω αποφάσεις για την ζωή μου μόνος μου αλλά δεν θα πω ΌΧΙ στην συμβουλή ενός φίλου.Το θέμα είναι ότι συχνά επηρεάζομαι από αυτά που μου λένε και ίσως η συμβουλή κάποιου να με κάνει να αλλάξω όλες μου τις απόψεις , όχι μόνο στο θέμα πως θα διαμορφώσω την ζωή μου, αλλά και γενικότερα ..

         Αυτό που με απασχολεί εμένα περισσότερο όμως είναι τι θα γίνει στα 25 ,στα 30 μου χρόνια που η ζωή θα φωνάζειιιιιι .. Όταν όμως η ζωή μας είναι σαν τα σκουπίδια της προηγούμενης μέρας .. τι κάνουμε; ΚΟΛΥΜΠΑΜΕ ΚΟΛΥΜΠΑΜΕ!!!

γαμημένα σκαλοπάτια.

Η ζωή μπορεί να σε ανεβάσει από το πρώτο σκαλοπάτι μέχρι το τελευταίο.
Τι γίνεται όμως όταν στην μέση τα έχεις φτύσει;
Γλιστράς , πέφτεις με τα μούτρα και κατρακύλας από την μέση μέχρι την αρχή ξανά!

Τότε σκέφτεσαι ..
πάλι απ' την αρχή ; Παίρνω πάλι τέτοιο ρίσκο να ανέβω ξανά στην κορυφή ;
...και άμα γλυστρίσω ΞΑΝΑ ; Έτσι αποφασίζεις να πάρεις το ανσασέρ .. ωραίαααα!!
και αν και αυτό μείνει στην μέση ; ουφφφφφφφ

ΑΔΙΕΞΟΔΟ!!

Όποιοv δρόμο και αν διαλέξεις δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει ..
Το ερώτημα είναι ένα λοιπόν και αναπάντητο ( για μένα τουλάχιστον ).
Αξίζει να ρισκάρεις ;

Έτσι τα φέρνει όμως η π****** η ζωή, ανέβα-κατέβα τα σκαλιά είναι!!
Αν καταφέρεις όμως να ανεβείς ,το κατέβασμα είναι αναμφισβήτητα πιο ξεκούραστο ;p

Αισθήματα

είναι σκληρό να έχεις αισθήματα.
Συνήθως πονάνε περισσότερο αυτούς που απευθύνονται, 
παρά τον ίδιο μας τον εαυτό που νιώθει αυτά.
Τι συμβαίνει όμως όταν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα? 
εγώ προσωπικά κλείνομαι στον εαυτό μου , θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ !
Καίγεται η ψυχή μου μέχρι που δεν αντέχει άλλο και είναι έτοιμη να εκραγεί.
Και έτσι εγκαταλείπω τον εγωισμό μου.Είναι όμορφο να ακούς τα αισθήματα που 
έχει κάποιος για σένα ,μέχρι και τα κακά αισθήματα δηλώνουν κάτι.
ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΕΊΝΙΑ του άλλου !!
Πιστεύω πως πρέπει να εκφραζόμαστε ελεύθερα δίχως δισταγμό και φόβο.
Άλλωστε μπορεί να βγεί και σε καλό ;) 

Ο Αποχωρισμός μιας ζωής

είναι σαν κάτι να καίει βαθιά μέσα σου,
κομμάτια που χάθηκαν και είναι αδύνατον να ξαναενωθούν.
Τα δάκρυα στέρεψαν μα ακόμα τα μάτια μου υγρά,
ας ήταν εύκολο να καταλάβω..
όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,
οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός ,το πιστεύω.
Επίσης ξέρω πως όταν κλείνει μια πόρτα,ανοίγει μια άλλη.
Στιγμές δεν θα ξαναυπάρξουν
και όμως όσες υπήρξαν ήταν όμορφες
και αυτές δεν χάνονται απ'το μυαλό.
Και αν μερικές φορές ξεχνάμε απλά προσποιούμαστε
διότι οι αναμνήσεις θα 'ρχονται πάντα στο μυαλό ,
καλές,κακές και ασήμαντες ..
Τον αποχαιρετισμό είναι δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις
όσο εύκολο και αν είναι το "αντίο" να το πείς .
Σαν μπουκάλι άδειο στην άμμο , ξεχασμένο ,
η καρδιά δεν σε ξεχνά και συ θα με κοιτάς από "εκεί" .



Αφιερωμένο σε ένα ξεχωριστό άτομο που έφυγε νωρίς απ'την ζωή μου.