Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

όταν παύεις να υπάρχεις.


Πώς γίνεται να εγκαταλείπεις την μάχη που εσύ ο ίδιος ξεκινάς;
Πώς γίνεται να πετάς την πετσέτα και να λες "τέλος";
Ο κόσμος μίκρυνε, πάγωσε και έκλεισε τα φτερά του.
Και 'γω έπεσα.
Πράγματα που δεν περίμενα.Αλυσίδες στον λαιμό μου.
Ξανασηκώθηκα όμως.
Βότσαλο στην θάλασσα που πετώ με οργή!
Πώς άλλαξαν έτσι οι ρόλοι;
Ήσουν τριαντάφυλλο μέχρι σήμερα και ξαφνικά μαράθηκες και
έμειναν μόνο τα αγκάθια σου.
Μόνο δημιούργημα σου η απέχθεια μου προς το πρόσωπο σου.

Ήσουν μια απλή στάση που με έμαθε πολλά.
Απλά μια φωτογραφία που δεν ξέρω καν αν θα γίνεις ποτέ
μια ανάμνηση καλή ..Ήσουν κάποτε .. αλλά τα ισοπέδωσες ΟΛΑ.
Αισθήματα, όμορφες αναμνήσεις μέχρι και αντικείμενα που σε θύμιζαν.
Και νιώθω αρκετά καλά πλέον.
Στην πραγματικότητα είναι ανακούφιση να μην υπάρχεις πια.     :)












2 σχόλια:

  1. Sklira logia, oi anthrwpoi mporoun mesa se ena deyterolepto na mas apogoiteysoun kai na mas xenerwsoun toso pou na mi theloume na tous xanadoume. Pata play kai move on

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. den itan omws ena defterolepto alla dis ekatommuria defterolepta,exw pathsei play arketo kairo twra :) :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή