Μέρος Ε' (σώσε με)

Νύχτωσε πάλι στην έρημο που βρίσκεται το μυαλό,στάσιμος, βυθισμένος στα όνειρα μου.Αίσθηση έκρηξης και απόγνωσης στο ίδιο μου το λιμάνι καθώς στέκομαι κοιτάζοντας που θα σαλπάρω.Με εντυπωσιάζει το κάλεσμα της θάλασσας, ηχεί η σιωπή στα αφτιά μου.Θαμμένος βαθιά και ας πέσω στον ίδιο λάκκο.Δεν μπορώ να αλλάξω τα πιστεύω μου.Όχι αυτήν τη φορά,για να σου δώσω ότι δεν μπορώ να περιγράψω.Δεν είναι αρκετά.Και ο χρόνος μου τελειώνει.Κατηγορώ εμένα.Εγώ φταίω,εγώ το δημιούργησα.

Ζω, γι' αυτό το αστέρι που με φωτίζει αυτήν την στιγμή κι όμως ξέρω πως για ακόμη μια φορά θα ονειρεύομαι στο σκοτάδι και θα ' μαι μόνος μου πλέον.Το αστέρι θα πέσει και τίποτα δεν θα φωτίζει το δικό μου μαύρο φως.Ουρλιάζοντας στην σιωπή το όνομα σου,σκοτώνω εμένα και οι φόβοι μου γίνονται αληθινοί.Εγώ και ο εαυτός μου να μαυρίζουμε το ήδη σκοτεινό μονοπάτι που διαλέξαμε.Δεν υπάρχει γυρισμός στο χρόνο πίσω.Ήθελα απλά να χάσω τον έλεγχο για μια φορά.Δεν θυμάμαι πως ήταν εν τέλει.Θα μπορούσαμε να παίξουμε ξανά, χάνοντας τον έλεγχο για ακόμη μια φορά?

Τι μου συμβαίνει?αναρωτιέμαι.Πόσο μακριά θα φτάσω?Μπορώ να ξεφύγω από μένα?
Κρύβομαι πίσω απ'το χαμόγελο μου.Στο τέλος ειλικρινά θα αποφασίσω να πέσω από μόνος μου.
Έχω συνηθίσει πια.Θα βρω τον εαυτό μου.Πάρε με μακριά από εμένα.Μακριά από αυτό το ψέμα που ζω.
Θα κοιμηθώ για πάντα.Όταν χαθώ θυμήσου πως όλα χάθηκαν και μόνος μου προοριζόμουν να είμαι.

Μέρος Δ' (γραμμένο στο σκοτάδι)

Χαράζει και ο ήλιος σιγά σιγά ανατέλλει.Καθισμένος εδώ, ξανά, εγώ "μαζί σου".
Μέσα σ'αυτό το κρύο αυγουστιάτικο αεράκι,η βουή της σιωπής σαν τραγούδι προχωράει.
Και να 'ξερα πως αν κοιμηθώ θα πεθάνω και θα ονειρεύομαι στο σκοτάδι για πάντα.
Στοίχειωσε με πάλι, μπες στα όνειρα μου, δεν είναι αρκετό,αλλά νιώθω ζωντανός.
Μου την δίνει το γεγονός το ότι μου λείπεις και δεν μου επιτρέπεις να σου το πω.
Η επόμενη φορά είναι αυτή που θα αξίζει, λίγα λεπτά στην αγκαλιά σου.
Τόσο μικρό και λίγο μα και τόσο μεγάλο!Ένας μικρός θάνατος.

Γραμμένο σε χαρτί το όνομα σου, σαν μια ιστορία γλυκιά ίσως φθαρμένη.
Και ελπίζοντας να μην πέσω πάλι στην άβυσσο της κατάθλιψης μου.
Το χαμόγελο σου που μου δίνει αισιοδοξία ό,τι όλα θα πάνε καλά.
Αλλά η καρδιά μου σκέφτεται διαφορετικά.Ηλίθιες σκέψεις.
Φουσκωμένα μπαλόνια που γίνονται βάρος, πρέπει να τ'αφήσω;
Δεν ανήκω εδώ.Τα χέρια μου δεμένα ,πρέπει να τα λύσω;

Μέρος Γ' (ο βυθός)

Σκιερές οι σκέψεις στο μυαλό μου,έχει σημασία αν ματώνω;
Τα κύματα σκάνε άγρια πάνω στα βότσαλα,τα πόδια μου γυμνά και τα αστέρια φωτεινά ενώ τα βουνά κρύβουν το φως του φεγγαριού.

Και το τελευταίο μου τσιγάρο αργοσβήνει καθώς η μουσική συνεχίζει γλυκά την μελαγχολική μελωδία της.Το μυαλό ταξιδεύει ως συνήθως.Δύσκολο να σε θάψω  ενώ καλά καλά δεν έχεις ακόμα γεννηθεί,έχει σημασία αν δακρύζω;

Πάλι πέφτω.Γνωστό μέρος για μένα.Οι λέξεις πικρές.Πονάνε.
Η νύχτα κυλάει και άσπρα σύννεφα με τυλίγουν μονάχα για ένα φως,έναν ήχο μέσα στο σκοτάδι μου.

Μαύρο φως μπροστά για ένα χαμόγελο μέχρι την επόμενη φορά,
μαύρο σαν την θάλασσα αντίκρυ μου.Κι αν κολυμπήσω θα χαθώ σ'αυτό το κενό που αντικρίζω.Θα πνιγώ.Έχει σημασία πια;

Ανήσυχος ύπνος ως συνήθως και κατσουφιασμένος δίχως αγκαλιά.Στριφογυρνώ και πάλι.Δροσερός αέρας τριγύρω και ένα αστέρι πέφτει πίσω απ'το βουνό.Πρόσεχε τι εύχεσαι δεν λένε; Δύσκολες Βραδιές.Και όταν ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του τότε η γαλήνη θα μπει ξανά στο πρόσωπο μου.

Μέρος Β' (το μυστικό)

Φλόγες παντού,
πυροτεχνήματα στον ουρανό
και πρωτόγνωρα αισθήματα.
Αν η θάλασσα χυνόταν στο κορμί σου
θα φώναζε το μυστικό μας.

Γιατί όταν κάτι καλό ξεκινάει πρέπει να τελειώνει
ή να περιμένει;

Δεν μ'αρέσει αυτή η πραγματικότητα.
Θέλω να ονειρεύομαι στο ταξίδι σου.
Δεν θέλω να σταματήσω,να κάνω στάση.
Η αμμουδιά δροσερή.Τόσο όμορφο το φεγγάρι.
Πες καληνύχτα και αγκάλιασε με σφιχτά.
Μόνο έτσι θα περάσει η νύχτα.

Άσε με να σε κρατήσω και 'γω σαν να είναι η
τελευταία φορά μας.
Και τα σπασμένα φτερά που μου πήρες
μην τα γυρίσεις πίσω.
Ζω την στιγμή, δεν θέλω να κοιτάξω το μέλλον.
Με τρομάζει.
Λάθος ή σωστό;

Ποιο μονοπάτι θα με οδηγήσει στην σωστή απάντηση;

Μέρος Α' (δεν κοιτάζω πίσω ξανά)

Απερίγραπτες εικόνες οι ώρες μακριά σου.
Το σκοτάδι με τυλίγει καθώς τα βράδια δεν τελειώνουν.
Σκέψεις όμορφες κοιτάζοντας τα αστέρια στον δικό σου ουρανό.
Η αγκαλιά και το φιλί σου απομακρύνουν το σκοτάδι μου.
Είναι σαν να αγγίζεις το γρασίδι για πρώτη φορά,τόσο αγνό
τόσο τρυφερό και δροσερό ,σαν εσένα.

Μου λείπει αυτό το χαμόγελο που μου δίνει δύναμη να ζω και
οι μέρες περνάνε κουραστικά αργά περιμένοντας ..
Αν και ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την στιγμή.   : /

Και απλά η σκέψη μου σε φέρνει πιο κοντά.
Και αν χαθείς και αν με ξεχνάς θα είσαι μια ξεχωριστή
και όμορφη ανάμνηση στο μυαλό.