Νύχτωσε πάλι στην έρημο που βρίσκεται το μυαλό,στάσιμος, βυθισμένος στα όνειρα μου.Αίσθηση έκρηξης και απόγνωσης στο ίδιο μου το λιμάνι καθώς στέκομαι κοιτάζοντας που θα σαλπάρω.Με εντυπωσιάζει το κάλεσμα της θάλασσας, ηχεί η σιωπή στα αφτιά μου.Θαμμένος βαθιά και ας πέσω στον ίδιο λάκκο.Δεν μπορώ να αλλάξω τα πιστεύω μου.Όχι αυτήν τη φορά,για να σου δώσω ότι δεν μπορώ να περιγράψω.Δεν είναι αρκετά.Και ο χρόνος μου τελειώνει.Κατηγορώ εμένα.Εγώ φταίω,εγώ το δημιούργησα.
Ζω, γι' αυτό το αστέρι που με φωτίζει αυτήν την στιγμή κι όμως ξέρω πως για ακόμη μια φορά θα ονειρεύομαι στο σκοτάδι και θα ' μαι μόνος μου πλέον.Το αστέρι θα πέσει και τίποτα δεν θα φωτίζει το δικό μου μαύρο φως.Ουρλιάζοντας στην σιωπή το όνομα σου,σκοτώνω εμένα και οι φόβοι μου γίνονται αληθινοί.Εγώ και ο εαυτός μου να μαυρίζουμε το ήδη σκοτεινό μονοπάτι που διαλέξαμε.Δεν υπάρχει γυρισμός στο χρόνο πίσω.Ήθελα απλά να χάσω τον έλεγχο για μια φορά.Δεν θυμάμαι πως ήταν εν τέλει.Θα μπορούσαμε να παίξουμε ξανά, χάνοντας τον έλεγχο για ακόμη μια φορά?
Τι μου συμβαίνει?αναρωτιέμαι.Πόσο μακριά θα φτάσω?Μπορώ να ξεφύγω από μένα?
Κρύβομαι πίσω απ'το χαμόγελο μου.Στο τέλος ειλικρινά θα αποφασίσω να πέσω από μόνος μου.
Έχω συνηθίσει πια.Θα βρω τον εαυτό μου.Πάρε με μακριά από εμένα.Μακριά από αυτό το ψέμα που ζω.
Θα κοιμηθώ για πάντα.Όταν χαθώ θυμήσου πως όλα χάθηκαν και μόνος μου προοριζόμουν να είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου