Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ο καφές της παρηγοριάς.

Χθες είχα βγει για ένα ήρεμο και ζεστό καφεδάκι με τους φίλους μου στο Βουτάδων στο Γκάζι.
Το κύριο θέμα συζήτησης μας ,ήταν γενικά το 2010 και τις στιγμές που περάσαμε!
Όχι μόνο σαν παρέα αλλά και ο καθένας στην προσωπική του ζωή.
Ποια ήταν η καλύτερη,η χειρότερη περίοδος του '10 ..
τι κάναμε αυτήν την χρόνια..; τι εμπειρίες πήραμε.. και φυσικά ΤΙ θα κάνουμε την επόμενη ..(?).
Θα' ναι καλύτερη,χειρότερη,δημιουργικότερη ;
Ότι και να έκανα την φετινή χρονιά που φεύγει,πιστεύω πως το έκανα καθαρά από εγωισμό και μόνο, διότι το 2009 ήταν μια πολύ σκαταααααααά χρονιά για μένα.. και ίσως φέτος ήμουν καλά και πέρασα καλύτερα.Ο καθαρός προϋπολογισμός που έκανα έδειξε ότι ήμουνα περισσότερο χαρούμενος από πέρυσι και ελπίζω με την νέα χρονιά να μην μουτσουνιάζω και γκρινιάζω όπως συνήθως και σπάω τα νεύρα στους φίλους μου! ... αλλά οι άνθρωποι δεν αλλάζουν !! Γι'αυτό και 'γω το 2011 αποφάσισα να αλλάξω παρέα  χαχαχαχα xD
Εύχομαι το 2011 να είναι γεμάτο γέλιοοοοοοο όπως κάθε χρονιά ..
και επειδή είμαι και ΚΑΛΟΣ άνθρωπος σας εύχομαι καλή χρονιααααααααά!!!!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Το βουβό τούνελ και οι μικρές δόσεις χαράς μέσα σε αυτό.

Το ταξίδι στο μακρινό φως σιγοτραγουδώντας 
την θλίψη σ' αυτό το τέλος.Υπάρχει παραπέρα δρόμος; 
Και αν ναι, γιατί να τον ακολουθήσουμε; Θα είναι καλύτερα;
Θα βγούμε απ' το αδιέξοδο; Η πραγματικότητα πονάει και είναι απαίσια.
Κοιτάζοντας τριγύρω σου, το μόνο πράγμα που διακρίνεις καθημερινά είναι η 
θλίψη στα πρόσωπα των ανθρώπων.Παγωμένα χαμόγελα δίχως να δείχνουν 
την πραγματική τους όψη.

Υπάρχουν όμως και στιγμές στην ζωή μας που είναι κάποια μικροπράγματα που μπορεί να μας κάνουν πολύ χαρούμενους,όπως το χαμόγελο ενός σημαντικού μας προσώπου, ένα βλέμμα και κυρίως μια αγκαλιά .. δάκρυα χαράς,μια βόλτα στα ξένα στενάκια της Αθήνας, μια συζήτηση,ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό...

Όπως και να 'χει η ζωή μας περιτριγυρίζεται από καλά και κακά,από χαρούμενα και μη, γεγονότα.
Πρέπει να ζούμε μέσα σ΄αυτά διότι χωρίς αυτά θα ήμασταν άδειοι.Και να ζούμε δίχως να αποδεχόμαστε αυτά τα οποία συμβαίνουν .. ; Ένα είδος άρνησης, την οποία αργά ή γρήγορα θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε και να αποφασίσουμε ...την χαστουκίζουμε κατάμουτρα ή εγκαταλείπουμε για ακόμη μια φορά;


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Ο κόσμος σου κ' ο κόσμος μου.

Δυο διαφορετικές διαδρομές,δυο διαφορετικά μονοπάτια,δυο διαφορετικά συναισθήματα,
βουλιαγμένα στο ποτάμι των δακρύων και ξεχασμένα από την αρχική τους έλξη.
Άμα δυο διαφορετικοί κόσμοι ενωθούν, τότε οι συνέπειες μπορεί να' ναι καταστροφικές.
Δυο σώματα με αρνητικό φορτίο που απωθούνται μεταξύ τους.
Θα ζήσω στον δικό μου και θα ζήσεις στον δικό σου,διότι η σύγκρουση μας απέφερε συντρίμμια.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Τυφλές διαδρομές στην ερημιά.

Και πως να κοιτάξεις για να μην σκουντουφλήσεις;
Πως να ψάξεις και να νιώσεις κάτι που δεν έχει καν γεννηθεί;
Λάθος και ηλίθιες διαδρομές.

Σιωπηλή νύχτα και δεν λέει να ξημερώσει.
Σάπια βάρκα στο ταξίδι μου,που βούλιαξε ήδη.
Μέσα στην βροχή μπορείς να διακρίνεις τα συντρίμμια της ψυχής μου.
Σαν έρθεις να σε καλωσορίσω με τα χέρια στις τσέπες.
Κάτι στο ψέμα σου όμως με' κάνε να ερωτευτώ αυτά τα μάτια.

Και
εδώ μονάχος κοιτάζω τον πόνο και ο καθρέφτης απόψε έσπασε.
Κοιτάζοντας την πόρτα πίσω σαν χτυπήσει ,
άραγε πρόλαβες την διαδρομή ;
Το καλημέρα έπαψε να ακούγεται και η σελίδα έχει ήδη γυρίσει.




Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

αναμνήσεις

Μας συντροφεύουν παντού.Είναι ένα κομμάτι της ζωής μας για να θυμόμαστε το παρελθόν.
Αναμνήσεις μας ξυπνάνε βλέποντας μια φωτογραφία,ακούγοντας ένα τραγούδι,λέγοντας μια λέξη,μόνο με μια κίνηση μας μπορεί να σκεφτούμε κάποιον ή κάτι.Αυτό είναι η ανάμνηση.Έρχεται στην μνήμη μας και φεύγει με ένα χαμόγελο γλυκό ή με ένα δάκρυ χαράς ή λύπης.

Είναι υπέροχο συναίσθημα,ένα συναίσθημα που μπορεί να μας γυρίσει πίσω στα παλιά .. εκεί που θα σκεφτούμε την πρώτη μας σκανταλιά σε μικρή ηλικία νομίζοντας ότι είμαστε τα χειρότερα παιδιά του κόσμου γιατί μας μάλωσαν οι γονείς μας,το πρώτο μας φιλί ή οτιδήποτε σημαντικό η ασήμαντο έχει συμβεί στην ζωή μας.Αναπολώ στιγμές και νιώθω όμορφα, και ας δακρύζω ,πίσω από αυτό το δάκρυ κρύβεται ένα βαθύ χαμόγελο που με κάνει να ξεχνάω κάθε κακία για το πρόσωπο κάποιου.Μπορεί οι αναμνήσεις αυτές να πονάνε αρκετά αλλά στηρίζομαι στα γεγονότα που με έχουν κάνει δυνατό και σκέφτομαι αισιόδοξα.

Και αν οι αναμνήσεις μένουν πίσω πίσω στην άκρη του μυαλού μας,ποτέ δεν πιάνουν σκόνη γιατί μόνο του το μυαλό προγραμματίζει να τις ξεσκονίζει συνέχεια.. είτε καλές ,είτε κακές πάντα σου αφήνουν το δικό τους στίγμα!

Όλοι έχουμε χάσει ανθρώπους από τη ζωή μας.
Και αυτό που κρατάμε είναι τα άσχημα κομμάτια του puzzle.
Αυτές οι στιγμές όμως δεν χάνονται,ούτε οι άσχημες ούτε οι καλές.
Εμένα οι ομορφότερες αναμνήσεις που μου έχουν μείνει είναι όταν κοιτάζω φωτογραφίες και αναπολώ όλες τις όμορφες στιγμές που έχω περάσει με άτομα που αγαπώ,που έχουν βγει απ'την ζωή μου ή έστω δεν είναι πλέον στην καθημερινότητα μου.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Νυχτερινές ασυναρτησίες

Ηλίθιες σκέψεις και βροχή συναισθημάτων.
Είναι δυνατόν πάντα να εμπιστεύομαι τους λάθος ανθρώπους;
Θέλω να φύγω να εξαφανιστώ από όλους αυτούς που μόνο πόνο μου προκαλούν.

Ένα άδειο τρένο είναι η ζωή.
Μπορείς να καθίσεις όπου θέλεις μα δεν ξέρεις ποια θέση θα είναι η πιο βολική.. 
Πώς να παίξεις αυτό το παιχνίδι;
Ζούμε για να κάνουμε λάθη από 'τι φαίνεται ή για να ζούμε στα λάθη των άλλων!
Είναι τραγικό να κάνουμε όνειρα διότι ακόμα και να τα πραγματοποιήσουμε,στην 
συνέχεια δημιουργούνται άλλα μεγαλύτερα και αδύνατα να εκπληρωθούν.


Δεν είναι ο κόσμος μου αυτός.
Γεννήθηκα σε λάθος πλανήτη μάλλον.Ας μπορούσα να δω ξανά τον κόσμο που έβλεπα σαν παιδί!
Έναν κόσμο όμορφο χωρίς πόνο,στεναχώρια,έρωτες,ψέμματα,υποκρισία και όλα 
τα άσχημα που συμβαίνουν.Η ζωή αλλάζει και μαζί της αλλάζουμε και μεις. 
Γι' αυτό πρέπει να θυμόμαστε ποιοι ήμασταν για να αποφασίσουμε ποιοι θέλουμε να γίνουμε.. 

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Μέρος Ε' (σώσε με)

Νύχτωσε πάλι στην έρημο που βρίσκεται το μυαλό,στάσιμος, βυθισμένος στα όνειρα μου.Αίσθηση έκρηξης και απόγνωσης στο ίδιο μου το λιμάνι καθώς στέκομαι κοιτάζοντας που θα σαλπάρω.Με εντυπωσιάζει το κάλεσμα της θάλασσας, ηχεί η σιωπή στα αφτιά μου.Θαμμένος βαθιά και ας πέσω στον ίδιο λάκκο.Δεν μπορώ να αλλάξω τα πιστεύω μου.Όχι αυτήν τη φορά,για να σου δώσω ότι δεν μπορώ να περιγράψω.Δεν είναι αρκετά.Και ο χρόνος μου τελειώνει.Κατηγορώ εμένα.Εγώ φταίω,εγώ το δημιούργησα.

Ζω, γι' αυτό το αστέρι που με φωτίζει αυτήν την στιγμή κι όμως ξέρω πως για ακόμη μια φορά θα ονειρεύομαι στο σκοτάδι και θα ' μαι μόνος μου πλέον.Το αστέρι θα πέσει και τίποτα δεν θα φωτίζει το δικό μου μαύρο φως.Ουρλιάζοντας στην σιωπή το όνομα σου,σκοτώνω εμένα και οι φόβοι μου γίνονται αληθινοί.Εγώ και ο εαυτός μου να μαυρίζουμε το ήδη σκοτεινό μονοπάτι που διαλέξαμε.Δεν υπάρχει γυρισμός στο χρόνο πίσω.Ήθελα απλά να χάσω τον έλεγχο για μια φορά.Δεν θυμάμαι πως ήταν εν τέλει.Θα μπορούσαμε να παίξουμε ξανά, χάνοντας τον έλεγχο για ακόμη μια φορά?

Τι μου συμβαίνει?αναρωτιέμαι.Πόσο μακριά θα φτάσω?Μπορώ να ξεφύγω από μένα?
Κρύβομαι πίσω απ'το χαμόγελο μου.Στο τέλος ειλικρινά θα αποφασίσω να πέσω από μόνος μου.
Έχω συνηθίσει πια.Θα βρω τον εαυτό μου.Πάρε με μακριά από εμένα.Μακριά από αυτό το ψέμα που ζω.
Θα κοιμηθώ για πάντα.Όταν χαθώ θυμήσου πως όλα χάθηκαν και μόνος μου προοριζόμουν να είμαι.


Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Μέρος Δ' (γραμμένο στο σκοτάδι)

Χαράζει και ο ήλιος σιγά σιγά ανατέλλει.Καθισμένος εδώ, ξανά, εγώ "μαζί σου".
Μέσα σ'αυτό το κρύο αυγουστιάτικο αεράκι,η βουή της σιωπής σαν τραγούδι προχωράει.
Και να 'ξερα πως αν κοιμηθώ θα πεθάνω και θα ονειρεύομαι στο σκοτάδι για πάντα.
Στοίχειωσε με πάλι, μπες στα όνειρα μου, δεν είναι αρκετό,αλλά νιώθω ζωντανός.
Μου την δίνει το γεγονός το ότι μου λείπεις και δεν μου επιτρέπεις να σου το πω.
Η επόμενη φορά είναι αυτή που θα αξίζει, λίγα λεπτά στην αγκαλιά σου.
Τόσο μικρό και λίγο μα και τόσο μεγάλο!Ένας μικρός θάνατος.

Γραμμένο σε χαρτί το όνομα σου, σαν μια ιστορία γλυκιά ίσως φθαρμένη.
Και ελπίζοντας να μην πέσω πάλι στην άβυσσο της κατάθλιψης μου.
Το χαμόγελο σου που μου δίνει αισιοδοξία ό,τι όλα θα πάνε καλά.
Αλλά η καρδιά μου σκέφτεται διαφορετικά.Ηλίθιες σκέψεις.
Φουσκωμένα μπαλόνια που γίνονται βάρος, πρέπει να τ'αφήσω;
Δεν ανήκω εδώ.Τα χέρια μου δεμένα ,πρέπει να τα λύσω;

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Μέρος Γ' (ο βυθός)

Σκιερές οι σκέψεις στο μυαλό μου,έχει σημασία αν ματώνω;
Τα κύματα σκάνε άγρια πάνω στα βότσαλα,τα πόδια μου γυμνά και τα αστέρια φωτεινά ενώ τα βουνά κρύβουν το φως του φεγγαριού.

Και το τελευταίο μου τσιγάρο αργοσβήνει καθώς η μουσική συνεχίζει γλυκά την μελαγχολική μελωδία της.Το μυαλό ταξιδεύει ως συνήθως.Δύσκολο να σε θάψω  ενώ καλά καλά δεν έχεις ακόμα γεννηθεί,έχει σημασία αν δακρύζω;

Πάλι πέφτω.Γνωστό μέρος για μένα.Οι λέξεις πικρές.Πονάνε.
Η νύχτα κυλάει και άσπρα σύννεφα με τυλίγουν μονάχα για ένα φως,έναν ήχο μέσα στο σκοτάδι μου.

Μαύρο φως μπροστά για ένα χαμόγελο μέχρι την επόμενη φορά,
μαύρο σαν την θάλασσα αντίκρυ μου.Κι αν κολυμπήσω θα χαθώ σ'αυτό το κενό που αντικρίζω.Θα πνιγώ.Έχει σημασία πια;

Ανήσυχος ύπνος ως συνήθως και κατσουφιασμένος δίχως αγκαλιά.Στριφογυρνώ και πάλι.Δροσερός αέρας τριγύρω και ένα αστέρι πέφτει πίσω απ'το βουνό.Πρόσεχε τι εύχεσαι δεν λένε; Δύσκολες Βραδιές.Και όταν ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του τότε η γαλήνη θα μπει ξανά στο πρόσωπο μου.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Μέρος Β' (το μυστικό)

Φλόγες παντού,
πυροτεχνήματα στον ουρανό
και πρωτόγνωρα αισθήματα.
Αν η θάλασσα χυνόταν στο κορμί σου
θα φώναζε το μυστικό μας.

Γιατί όταν κάτι καλό ξεκινάει πρέπει να τελειώνει
ή να περιμένει;

Δεν μ'αρέσει αυτή η πραγματικότητα.
Θέλω να ονειρεύομαι στο ταξίδι σου.
Δεν θέλω να σταματήσω,να κάνω στάση.
Η αμμουδιά δροσερή.Τόσο όμορφο το φεγγάρι.
Πες καληνύχτα και αγκάλιασε με σφιχτά.
Μόνο έτσι θα περάσει η νύχτα.

Άσε με να σε κρατήσω και 'γω σαν να είναι η
τελευταία φορά μας.
Και τα σπασμένα φτερά που μου πήρες
μην τα γυρίσεις πίσω.
Ζω την στιγμή, δεν θέλω να κοιτάξω το μέλλον.
Με τρομάζει.
Λάθος ή σωστό;

Ποιο μονοπάτι θα με οδηγήσει στην σωστή απάντηση;

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Μέρος Α' (δεν κοιτάζω πίσω ξανά)

Απερίγραπτες εικόνες οι ώρες μακριά σου.
Το σκοτάδι με τυλίγει καθώς τα βράδια δεν τελειώνουν.
Σκέψεις όμορφες κοιτάζοντας τα αστέρια στον δικό σου ουρανό.
Η αγκαλιά και το φιλί σου απομακρύνουν το σκοτάδι μου.
Είναι σαν να αγγίζεις το γρασίδι για πρώτη φορά,τόσο αγνό
τόσο τρυφερό και δροσερό ,σαν εσένα.

Μου λείπει αυτό το χαμόγελο που μου δίνει δύναμη να ζω και
οι μέρες περνάνε κουραστικά αργά περιμένοντας ..
Αν και ο χρόνος σταμάτησε εκείνη την στιγμή.   : /

Και απλά η σκέψη μου σε φέρνει πιο κοντά.
Και αν χαθείς και αν με ξεχνάς θα είσαι μια ξεχωριστή
και όμορφη ανάμνηση στο μυαλό.


Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

όταν παύεις να υπάρχεις.


Πώς γίνεται να εγκαταλείπεις την μάχη που εσύ ο ίδιος ξεκινάς;
Πώς γίνεται να πετάς την πετσέτα και να λες "τέλος";
Ο κόσμος μίκρυνε, πάγωσε και έκλεισε τα φτερά του.
Και 'γω έπεσα.
Πράγματα που δεν περίμενα.Αλυσίδες στον λαιμό μου.
Ξανασηκώθηκα όμως.
Βότσαλο στην θάλασσα που πετώ με οργή!
Πώς άλλαξαν έτσι οι ρόλοι;
Ήσουν τριαντάφυλλο μέχρι σήμερα και ξαφνικά μαράθηκες και
έμειναν μόνο τα αγκάθια σου.
Μόνο δημιούργημα σου η απέχθεια μου προς το πρόσωπο σου.

Ήσουν μια απλή στάση που με έμαθε πολλά.
Απλά μια φωτογραφία που δεν ξέρω καν αν θα γίνεις ποτέ
μια ανάμνηση καλή ..Ήσουν κάποτε .. αλλά τα ισοπέδωσες ΟΛΑ.
Αισθήματα, όμορφες αναμνήσεις μέχρι και αντικείμενα που σε θύμιζαν.
Και νιώθω αρκετά καλά πλέον.
Στην πραγματικότητα είναι ανακούφιση να μην υπάρχεις πια.     :)












Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

The Cranberries Experience Live in Athens 2010

Mπορεί να γράφω μετά από πολύ καιρό γι'αυτή την συναυλία,αλλά συγχωρέστε με πήγα διακοπές. Αρχικά θέλω να πω ότι οι Cranberries είχαν επισκεφτεί ξανά την Ελλάδα ,αν δεν κάνω λάθος το 2000,
αλλά δυστυχώς ήμουνα μόλις 10 ετών και που να τρέχω σε συναυλίες.Θέλω να τονίσω όμως ότι αυτό ήταν το πρώτο συγκρότημα που άκουσα ever περίπου στα 8 με 9 μου χρόνια.                

Και το θέμα έχει ως εξής, το Θέατρο Βράχων πήχτρα, κατά τις 8 και κάτι έκαναν το ξεκίνημα τους οι ROSEBLEED,μια εξαιρετική μπάντα από την Αθήνα με αγγλικό στοίχο που έκαναν μεγάλη επιτυχία με τα κομμάτια τους "Until Next Time" και "I Want To Have It All", όπου μας προθερμάνανε για το μετά.Aν και το κοινό δίπλα μου δεν είχε την ίδια γνώμη μαζί μου ,εγώ τους απόλαυσα!!!!!!

Τα φώτα άρχισαν να τρεμοσβήνουν και η μουσική να ξεκινάει.Η Dolores έκανε την εμφάνιση της με το "Analyse",το κοινό παραλυρεί και η βραδιά ξεκινάει πολύ δυναμικά.Στην συνέχεια ακολούθησαν όλες οι μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος και όχι μόνο!!! Κομμάτια όπως "Animal Instict", "When You're Gone", "Linger" (και η τρίχα μου κάγκελο), "Just My Imagination", "Ode To My Family", "Promises", "Zombie", "Ridiculous Thoughts" (απ'τα πολύ πολύ αγαπημένα μου), "Τime Is Ticking Out", "Salvation", "Free To Decide" και "Dreams".
Πολλά κομμάτια που δεν περιμέναμε να ακούσουμε όπως "How", "Dreaming My Dreams", "Wanted", "Shattered", "Still Can't" και "Desperate Andy".Επίσης η μαγευτική Dolores O' Riordan ερμήνευσε ένα κομμάτι ,από το δεύτερο προσωπικό σόλο άλμπουμ της, "Switch Off The Moment" .Εγώ πραγματικά περίμενα και ήθελα πολύ να ακούσω το γνωστό σε όλους μας "Ordinary Day".


Το κοινό πολύ θερμό ,ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε όλη την ώρα αυτής της μοναδικής συναυλίας.H Dolores έβγαλε όλη την ενέργεια της πάνω στην σκηνή μαζί με τα πολύ ξεχωριστά επιφωνήματα/φωνητικά της!!Μας ευχαρίστησε και έκλεισε την βραδιά με το "Dreams". 
Aπλά ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω πάει μέχρι τώρα και δεν νομίζω να υπάρχει άλλο συγκρότημα σαν αυτό ποτέ ξανά!!Έχουν αφήσει ιστορία έτσι και αλλιώς οι Ιρλανδοί Cranberries εδώ και 20 χρόνια.Και ας ελπίσουμε πως του χρόνου θα τους ξαναδούμε κοντά μας και με καινούριο υλικό μετά από τόσα χρόνια :D 

Αυτά από εμένα, μπορείτε να δείτε κάποια από τα videakia που έχω ανεβάσει στο κανάλι μου στο youtube από Cranberries αλλά και Rosebleed.thnx.bb
http://www.youtube.com/user/ErricTube0908

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Άνθρωποι μόνοι

          Είναι στιγμές στην ζωή μας που νιώθουμε μόνοι ,ενώ μπορεί να μην μας λείπει τίποτα.Βασικά 
είτε με φίλους, είτε όταν είμαστε σπίτι να κάνουμε παρέα με τον εαυτό μας,υπάρχει ένα κενό που μας ποτίζει από πάνω μέχρι κάτω.Πρόσωπα που προσπαθούν να μας κάνουν να γελάσουμε και τα καταφέρνουν.Όμως το γέλιο αυτό αν δεν είναι ψεύτικο, είναι γέλιο με χρονοδιακόπτη του ενός λεπτού.
          Μήπως αυτό λέγεται κατάθλιψη ; πίκρα ; παράπονο ; βαρεμάρα ;Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.
Πάντως όλοι έχουμε περάσει μια τέτοια φάση στην ζωή μας δίχως λόγο και αιτία.Και είναι δύσκολο να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις το ΕΓΩ σου.
          Η μοναξία είναι το χειρότερο πράγμα, προσωπικά ενώ δεν γουστάρω, μερικές φορές μου αρέσει να περνάω ώρες με τον εαυτό μου κι ας είμαι πολύ καλά ψυχολογικά.Πώς γίναμε άνθρωποι μόνοι όμως; Ίσως μας τελείωσε η εμπιστοσύνη και δεν μπορούμε να ανοιχτούμε πλέον, να αγκαλιάσουμε τον άλλον - και στον φιλικό και στον ερωτικό τομέα - . 
          Ίσως να έχουμε φάει πολλά σκατά από όλους και να μας τελείωσε το κωλόχαρτο.Επίσης κάποιες φορές προτιμάμε να μην ερωτευτούμε, κάνουμε πίσω γιατί φοβόμαστε.Πιστεύω όμως ότι μπορεί να γεννηθήκαμε μόνοι αλλά δεν θα πεθάνουμε και μόνοι.Για όλους κάπου υπάρχει ένας άνθρωπος που νοιάζεται και μας αγαπά,είτε είναι φίλος,ταίρι ή μέλος της οικογένειας.



Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

Ο έρωτας και τα βέλη του

         Τι πιο όμορφο πράγμα απ'το να ερωτευτεί κανείς; Ένα υπέροχο συναίσθημα που συμβαίνει σε όλους μας.Ο έρωτας είναι ένα τσίμπημα στην καρδιά,ένα μικρό έμφραγμα,αυτές οι πεταλούδες στο στομάχι ,που λέμε.Συνήθως είναι κεραυνοβόλος (με την πρώτη ματιά) ,έρχεται και σου εκσφενδονίζει τα βέλη του χωρίς να σε "ρωτήσει", χωρίς να το περιμένεις.
          Βέβαια, ο έρωτας , μπορεί να σε πληγώσει πολύ παραπάνω από μια σχέση , διότι όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση και από τις δύο πλευρές τότε ένας είναι αυτός που γκρεμοτσακίζεται..Αυτός είναι και ο ανεκπλήρωτος έρωτας ή αλλιώς ο μονόπλευρος έρωτας που πραγματικά πιστεύω πως είναι ο μεγαλύτερος πόνος στον έρωτα ,να ζείς και να αναπνέεις για χάρη του άλλου και να μην υπάρχει ελπίδα καμία.
          Δεν θα αναφερθώ στο ότι πάντα ερωτευόμαστε λάθους ανθρώπους ,όπως υποστηρίζουν μερικοί  λόγω συμβάντων λογικά,γιατί είμαι κατά αυτής της άποψης.Ερωτεύομαι πολύ σπάνια αλλά πάντα αληθινά.Ο έρωτας είναι κάτι τόσο όμορφο που σε κάνει να πετάς στα σύννεφα και αγαπάς όλοοοοο τον κόσμο.Σαν να ανοίγεις την κουζίνα και αντί να βλέπεις πατάτες φούρνου, βλέπεις ένα ολόκληρο ταψί παστίτσιο (χαχαχαχαχαχα).
          Για πολλούς ο έρωτας είναι μια σχέση ,το σέξ ή και ενα αντικείμενο. -σωστοοοοοό-
Αλλά ο έρωτας δεν είναι η επαφή δύο σωμάτων,δηλαδή η σεξουαλική επαφή αλλά η ένωση δύο ψυχών.
Άλλωστε ,άλλο πάθος και άλλο έρωτας.Μερικοί  μπερδεύονται με αυτά τα δύο , γι΄ αυτό και μπερδεύουν την κάλτσα με το προφυλακτικό.
          Η αλήθεια είναι πως χωρίς έρωτα δεν μπορούμε να ζήσουμε,νιώθουμε κενοί και άδειοι !!
Ένα δωμάτιο σκοτεινό και σιωπηλό.Αξίζει να ερωτεύτεις πραγματικά.


Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

" Κρίση Πανικού "

         Πολλές φορές στην ζωή μας αναρωτιόμαστε για την τροπή που θα πάρει.Μερικές φορές την διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι και άλλες φορές απλά πέρνουν αποφάσεις  δεύτεροι για μας.
         Αρχικά, αυτό συμβαίνει στην ηλικία των 17 χρόνων μας ,για παράδειγμα ,που οι γονείς μας, μας λέγανε "Πρέπει να σπουδάσεις,να γίνεις κάτι στην ζωή σου για να μην έχεις την τύχη την δικιά μας - βέβαια τότε τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα (αλλά who cares?) - και καταλήξεις στους δρόμους. Έμεις όμως είμαστε σε φάση "ναι μαμά/μπαμπά ό,τι πεις".
         Σε δεύτερη φάση ,και μετά την ηλικία των 17, πρέπει να πάρουμε αποφάσεις μόνοι μας και να διαμορφώσουμε την ζωή μας έτσι όπως μας αρέσει.Δεν το κάνουμε όμως ,διότι δεν ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι τι θέλουμε.Γι' αυτό πολλές φορές ζητάμε την συμβουλή από κάποιον-α φίλο-η μας ή τον-ην σύντροφο μας.Το χειρότερο είναι το κορίτσι/αγόρι σου να σου λέει πως βλέπει την άποψη της/του αλλά να σου επιβάλλει και τι να κάνεις,αλλά δεν θα ανοίξω το θέμα <<καταπίεση μιας σχέσης>> γιατί δεν θα τελειώσω ούτε αύριο.
         Εμένα μ'αρέσει να παίρνω αποφάσεις για την ζωή μου μόνος μου αλλά δεν θα πω ΌΧΙ στην συμβουλή ενός φίλου.Το θέμα είναι ότι συχνά επηρεάζομαι από αυτά που μου λένε και ίσως η συμβουλή κάποιου να με κάνει να αλλάξω όλες μου τις απόψεις , όχι μόνο στο θέμα πως θα διαμορφώσω την ζωή μου, αλλά και γενικότερα ..
         Αυτό που με απασχολεί εμένα περισσότερο όμως είναι τι θα γίνει στα 25 ,στα 30 μου χρόνια που η ζωή θα φωνάζειιιιιι .. Όταν όμως η ζωή μας είναι σαν τα σκουπίδια της προηγούμενης μέρας .. τι κάνουμε; ΚΟΛΥΜΠΑΜΕ ΚΟΛΥΜΠΑΜΕ!!!

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

γαμημένα σκαλοπάτια.

Η ζωή μπορεί να σε ανεβάσει από το πρώτο σκαλοπάτι μέχρι το τελευταίο.
Τι γίνεται όμως όταν στην μέση τα έχεις φτύσει;
Γλιστράς , πέφτεις με τα μούτρα και κατρακύλας από την μέση μέχρι την αρχή ξανά!

Τότε σκέφτεσαι ..
πάλι απ' την αρχή ; Παίρνω πάλι τέτοιο ρίσκο να ανέβω ξανά στην κορυφή ;
...και άμα γλυστρίσω ΞΑΝΑ ; Έτσι αποφασίζεις να πάρεις το ανσασέρ .. ωραίαααα!!
και αν και αυτό μείνει στην μέση ; ουφφφφφφφ

ΑΔΙΕΞΟΔΟ!!

Όποιοv δρόμο και αν διαλέξεις δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει ..
Το ερώτημα είναι ένα λοιπόν και αναπάντητο ( για μένα τουλάχιστον ).
Αξίζει να ρισκάρεις ;

Έτσι τα φέρνει όμως η π****** η ζωή, ανέβα-κατέβα τα σκαλιά είναι!!
Αν καταφέρεις όμως να ανεβείς ,το κατέβασμα είναι αναμφισβήτητα πιο ξεκούραστο ;p

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Αισθήματα

είναι σκληρό να έχεις αισθήματα.
Συνήθως πονάνε περισσότερο αυτούς που απευθύνονται, 
παρά τον ίδιο μας τον εαυτό που νιώθει αυτά.
Τι συμβαίνει όμως όταν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτά τα συναισθήματα? 
εγώ προσωπικά κλείνομαι στον εαυτό μου , θέλω να μιλήσω αλλά δεν μπορώ !
Καίγεται η ψυχή μου μέχρι που δεν αντέχει άλλο και είναι έτοιμη να εκραγεί.
Και έτσι εγκαταλείπω τον εγωισμό μου.Είναι όμορφο να ακούς τα αισθήματα που 
έχει κάποιος για σένα ,μέχρι και τα κακά αισθήματα δηλώνουν κάτι.
ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΕΊΝΙΑ του άλλου !!
Πιστεύω πως πρέπει να εκφραζόμαστε ελεύθερα δίχως δισταγμό και φόβο.
Άλλωστε μπορεί να βγεί και σε καλό ;) 

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Ο Αποχωρισμός μιας ζωής

είναι σαν κάτι να καίει βαθιά μέσα σου,
κομμάτια που χάθηκαν και είναι αδύνατον να ξαναενωθούν.
Τα δάκρυα στέρεψαν μα ακόμα τα μάτια μου υγρά,
ας ήταν εύκολο να καταλάβω..
όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,
οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός ,το πιστεύω.
Επίσης ξέρω πως όταν κλείνει μια πόρτα,ανοίγει μια άλλη.
Στιγμές δεν θα ξαναυπάρξουν
και όμως όσες υπήρξαν ήταν όμορφες
και αυτές δεν χάνονται απ'το μυαλό.
Και αν μερικές φορές ξεχνάμε απλά προσποιούμαστε
διότι οι αναμνήσεις θα 'ρχονται πάντα στο μυαλό ,
καλές,κακές και ασήμαντες ..
Τον αποχαιρετισμό είναι δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις
όσο εύκολο και αν είναι το "αντίο" να το πείς .
Σαν μπουκάλι άδειο στην άμμο , ξεχασμένο ,
η καρδιά δεν σε ξεχνά και συ θα με κοιτάς από "εκεί" .



Αφιερωμένο σε ένα ξεχωριστό άτομο που έφυγε νωρίς απ'την ζωή μου.