Μέρος Δ' (γραμμένο στο σκοτάδι)

Χαράζει και ο ήλιος σιγά σιγά ανατέλλει.Καθισμένος εδώ, ξανά, εγώ "μαζί σου".
Μέσα σ'αυτό το κρύο αυγουστιάτικο αεράκι,η βουή της σιωπής σαν τραγούδι προχωράει.
Και να 'ξερα πως αν κοιμηθώ θα πεθάνω και θα ονειρεύομαι στο σκοτάδι για πάντα.
Στοίχειωσε με πάλι, μπες στα όνειρα μου, δεν είναι αρκετό,αλλά νιώθω ζωντανός.
Μου την δίνει το γεγονός το ότι μου λείπεις και δεν μου επιτρέπεις να σου το πω.
Η επόμενη φορά είναι αυτή που θα αξίζει, λίγα λεπτά στην αγκαλιά σου.
Τόσο μικρό και λίγο μα και τόσο μεγάλο!Ένας μικρός θάνατος.

Γραμμένο σε χαρτί το όνομα σου, σαν μια ιστορία γλυκιά ίσως φθαρμένη.
Και ελπίζοντας να μην πέσω πάλι στην άβυσσο της κατάθλιψης μου.
Το χαμόγελο σου που μου δίνει αισιοδοξία ό,τι όλα θα πάνε καλά.
Αλλά η καρδιά μου σκέφτεται διαφορετικά.Ηλίθιες σκέψεις.
Φουσκωμένα μπαλόνια που γίνονται βάρος, πρέπει να τ'αφήσω;
Δεν ανήκω εδώ.Τα χέρια μου δεμένα ,πρέπει να τα λύσω;