Τα ουρλιαχτά του μυαλού μου.

Τα λόγια σου,αγκάθια στην βαμπίρικη καρδιά μου.Ο χρόνος όμως με ξεγελάει αγγίζοντας αυτά που νιώθω.Θέλω τόσα να σου πω ,μα όλο με σιωπή προσφέρεις την παρουσία σου.Ειρωνικά τώρα γελάς μέσα στην συννεφιά.Διώξε τα μαύρα σύννεφα και δώσε μου τον θόρυβο σου! Αγγίζοντας αυτή τη σιωπή ,από το παράθυρο μου κοιτάζω .. καθώς το κρύο αθόρυβα εισχωρεί στο δωμάτιο με την σκέψη σου. Και
ενώ ξέρω ότι ο δρόμος σου ανήκει στο "μακρυά" πλέον .. εγώ επιμένω σε αυτήν την χαζή σκέψη.Ίσως το ράδιο συνεχίσει να παίζει αρκετό καιρό ακόμα αλλά κοιτάζοντας την ανάμνηση δεν θα σταματήσει ποτέ.
Και ερχόμαστε στην μέρα ετούτη. Έφτασε η ώρα,ο καιρός,η ημέρα.Τα περιοδικά ξεφυλλίζουν το παρελθόν και εγώ ήρθε η ώρα να κλείσω την πόρτα επιτέλους.Μα και να έχασα τον δρόμο μου ,τον βρήκα επιτέλους,με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η σελίδα γύρισε.Με ένα αντίο προς το παρόν ...